PACIFIST

Van huis uit ben ik pacifist. Ik kom uit een rood nest, waar we leerden te staan voor onze overtuigingen en verantwoordelijkheid te nemen voor onszelf en de wereld om ons heen en waar dienstweigeren gewoon was. We kregen mee dat je ruzies vreedzaam moest oplossen, dat je niemand sloeg en kon praten over wat je dwarszat. We werden ruimhartig voorzien in alles wat een kind nodig heeft om zich te ontwikkelen: boeken, spelletjes, constructiemateriaal, en volop ruimte buiten om te rennen, klimmen, ontdekken en wat al niet meer. Eén ding kwam er bij ons niet in en dat waren speelgoedwapens. Voor ons geen klappertjespistolen, nepgeweren of camouflagepakjes.

Vanzelfsprekend voedden we onze kinderen in dezelfde sfeer op. Geen waterpistolen, geen oorlogsspeelgoed en geen gewelddadige programma’s op tv of gewelddadige spelletjes op de computer. Wat overigens niet eens zo moeilijk was met twee meiden, het leverde nooit strijd op.

Toch was er een moment waarop ik thuiskwam met de allergrootste watermitrailleur die ze verkochten in de speelgoedzaak. Mijn gezin sloeg steil achterover toen ze mij aantroffen bij het open raam op de eerste verdieping, mijn indrukwekkende wapen oppompend. Met fanatisme schoot ik op de duiven in onze walnootboom.

Die duiven waren een doorn in mijn oog. Hoog in de boom koerden ze, maakten elkaar het hof en bouwden nesten. En scheten daarbij het terras onder, vooral de tegels, maar ook de tafels en de stoelen die vaak nog nét binnen hun bereik stonden. Ongelooflijk hoe hoog de productie van slechts twee duiven kan zijn…. Alles had ik al geprobeerd. Met veel kabaal de ramen openen en in de handen klappen in de hoop ze zo te verschrikken. Geen resultaat. Kaatsenballen de boom in gooien. De ballen bleven in de boom hangen of kwamen bij de buren terecht en de duiven bleven. Plastic nep-raven van de Blokker voor 2.99 per stuk op tactische plekken geïnstalleerd. Wat leek dat hoopvol, toen zelfs een buurtkat er intrapte en probeerde een raaf te verschalken! Na twee keer wist de kat wel beter en waren de duiven ook niet meer onder de indruk….

Juichend hielpen man en meiden mee. Nog nooit hadden ze zo’n lol gehad. Maar de boom was te hoog, de duiven te ver. Ik was al snel de enige die met enige regelmaat mijn missie probeerde uit te voeren, was ik naar het werk dan hadden de duiven vrij spel. Nog één keer heb ik het geprobeerd: een grotere speelgoedzaak met een nog groter exemplaar. De duiven zullen gedacht hebben: een regenbui gaat ook altijd weer over.

De duiven zijn er nog, het terras blijft bescheten. Ik weet inmiddels wel op de centimeter precies hoe de tafel en de stoelen zo moeten staan dat ze net niet geraakt worden.

Een collega op het werk zei laatst: Ik heb een luchtbuks….

Doetinchem, 12 nov. 2019